دانلود کتاب شاهزاده عقیم (جلد دوم) از منوچهر دبیرمنش

مقدمه

فتحعلیشاه قاجار به هنگام مرگ شصت پسر داشت! که جلال‌الدین میرزا پسر پنجاه و هشتم او بود. شاهزاده جلال‌الدین میرزا از هما خانم بود . در سال 1247 به دنیا آمد و در سال 1289 از دنیا رفت. او از شاهزادگانِ آگاه و دانشمند عهد قاجار بود و در تحصیل زبان اروپایی کوشش فراوان کرد و از زباندانان معروف شد. در تشکیل انجمن فراماسونری (فراموشخانه) با میرزا ملکم‌‌خان همکاری داشت و از اعضاء فعال آن به‌‌شمار می‌‌رفت و مدت‌‌‌ها در خانه انجمن تشکیل داد، پس از انحلال فراموشخانه، سخت مورد غضب شاه قرار گرفته و خانه‌‌نشین شد. جلال‌‌الدین عقیده‌‌اش بر این بود که باید ایرانی ، فارسی سره را در گفتن و نوشتن به‌‌کار برد و لغات بیگانه به‌‌ویژه عربی را کنار بگذارد. اثری که از وی باقی مانده نامه خسروان است. وی شعر می سرود و “جلال” تخلص میکرد و مقداری اشعار از وی باقی مانده است. جلال الدین میرزا را می توان یکی از تئوریسین های ایدئولوژی “ناسیونالیسم باستان گرای شووینیستی” دانست. او از جوانی به سوی گرایش های شکاکانه و سکولاریستی و الحاد متمایل گردید. جلال الدوله به سال 1285 ه.ق.،کتاب “نامه خسروان” را تألیف و منشتر نمود و دو سال بعد، آن را برای آخوند زاده ( که در آن زمان روشنفکر سکولار و ماتریالیسیتی ساکن تفلیس بود) فرستاد که مورد توجه شدید آخوند زاده واقع گردید. نامه خسروان کتابی غیر مستند و خیال پردازانه و بی اساس در تاریخ ایران باستان و ملهم از کتاب “تاریخ ایران” سرجان ملکم نوشته شده است. این کتاب اولین اثر تألیفی به زبان فارسی، جهت فرموله کردن و تئوریزه نمودن ناسیونالیسم باستان گرای سلطنت طلب می باشد و جلال الدوله آنرا بر پایه “سره نویسی” نگاشته است. یعنی به تعبیر خود، خواسته است حتی المقدور از واژگان “پارسی” استفاده کرده و کلمات عربی را به کار نگیرد. البته اساس این سره نوسی او، بر پایه واژگان کتاب مجعول و بی اساس “دساتیر” قرار دارد. دساتیر کتابی است که در زمان اکبرشاه مغول در هند، توسط جمعی از ایرانیان هندو مذهب به سرپرستی “آذر کیوان” تألیف گردیده است و هیچ ربطی به تاریخ ایران باستان و آثار به جای مانده از آن دوران ندارد. اما جلال الدین میرزا دساتیر را “کتابی آسمانی” و به “زبان آسمانی” می داند و این کتاب مجعول را مبنای سره نوسی خود قرار می دهد. نامه خسروان پر از اوهام و افسانه ها و مطالب اغراق آمیز و دروغین است. به عنوان مثال، او در این کتاب مدعی می شود که مکه خانه “مه آباد” ( به ادعای جلال الدوله یکی از پادشاهان ایران) بوده و نام واقعی آن “مه له” به معنی “جای ماه پیکر” بوده که تدریجا به مکه تغییر شکل داده است. نامه خسروان آکنده از مجموعه های اوهام و خیال بافی های بی اساس دیگر در مدح و ستایش ایران باستان و ایده آلیزه کردن آن در مقابل فرهنگ و میراث اسلامی تمدن و تاریخ ایران می باشد. جلال الدین میرزا عضو لژفراماسونری میرزا ملکم (و بنا به نقل برخی مورخان، نایب رئیس آن) بوده است و ستایش بی اساس ایران باستان را به عنوان ماده ای جهت حمل صورت غرب زدگی شبه مدرن قرار می داده است. جلال الدین میرزا به ستایش “مانکجی” پیشوای فراماسونر زرتشتیان (که در اصل هندی بوده) می پردازد و اخوند زاده را با او آشنا می کند. جلال الدین میرزا در نامه ای خطاب به آخوند زاده می نویسد: «دلم از دست تازیان پرخون است» و اساسا شاهزاده جلال الدین میرزا خصومت خاصی با دین اسلام و روحانیت داشت و در برخی موارد، این خصومت را تحت لوای “دشمنی با عربان” بیان می کرد. جلال الدین میرزا معتقد بود که زبان فارسی را باید خالی از واژه های عربی کرد و این رویکرد را “اصلاح زبان فارسی” و احیای آن و مکمل پیشنهاد آخوند زاده درباره تغییر الفبای فارسی می دانست. بر اساس آنچه “اسماعیل رایین” می گوید، جلال الدین میرزا و میرزاملکم خان قصد ان داشتند با استفاده از امکانات فراماسونری، زمینه های تغییر سلطنت ناصرالدین شاه و به قدرت رسیدن شاهزاده جلال الدوله را فراهم آورند. درباریان آن دوره معتقد بودند که این نقشه توسط ملکم طراحی شده بود که با مطلع شدن ناصرالدین شاه و حبس جلال الدوله در خانه اش، قضیه پایان یافت.

بخشی از کتاب

صداي ضجه و فرياد زني از داخل عمارت بزرگي كه در كنار رودخانه قزل اوزن واقع شده بود، جلب توجه عابرين را مي كرد. اهل محل و اشخاصي كه از كنار اين عمارت مي گذشتند با اين كه صدا را مي شنيدند توجهي نكرده بلكه بر سرعت خود مي افزودند، پس از اين كه به قدر كافي از عمارت دور مي شدند، اگر همراهي داشتند با يكديگر از علت ضجه و زاري فرياد زني كه استغاثه مي كرد و التماس مي كرد، گفتگو مي كردند. براي اهل محل شنيدن اين صداها و فريادها، اين گريه ها و زاريها موضوعي عادي و پيش پا افتاده شده بود، چرا كه تمامي اهالي آن نواحي و حتي نقاط دورتر طوالش و گيلان اطلاع داشتند كه شاهزاده جلال الدين ميرزا پسر فتحعلي شاه با حرم مفصلش در آن عمارت منزل دارد و هر چند وقت يك بار صحنه جانخراشي در آن عمارت نمايش داده مي شود …

خلاصه داستان

زمان: 1280-1270 هجری قمری مکان: ایران شاهزاده “جلال‌الدین میرزا”، پسر سفاک فتحعلی شاه، با اهل حرم خود در عمارتی بزرگ در كنار رودخانه قزل‌اوزن ساكن بود. هر از چند گاهی صدای داد و فریاد و ضجه زنی از خانه بلند می‌شد و این موضوع برای مردم عادی شده بود. مردمی كه با خواجه‌های حرمسرا رابطه داشتند، شنیده بودند كه شاهزاده به علت نداشتن اولاد، هر دو سه ماه یك بار دختر بیچاره‌ای را به حرمسرای خود داخل می‌كند و چون به مقصود نمی‌رسد و صاحب اولاد نمی‌شود، او را با زجر و شكنجه زیاد به نزد دختران بدبخت دیگر می‌فرستد كه فدایی این آرزوی موهوم و غیرعملی او شده بودند. میرزا عین‌الدوله حكیم‌باشی به طور محرمانه در چندجا گفته بود كه شاهزاده عقیم است ولی كسی جرات نداشت واقعیت را به او بگوید. تا این كه روزی “نازنین” ـ همسر جدید شاهزاده ـ كه پس از چهار ماه هنوز باردار نشده بود، این موضوع را به شاهزاده گفت و او را عقیم خواند. شاهزاده عصبانی شد و دستور داد پاهای او را بسته و به داخل رودخانه بیاندازند. پدر نازنین ـ احمدخان ـ از بزرگان گیلان بود و با دربار رابطه داشت و بنا بر اصرار فراوان شاهزاده، دخترش را به او داده بود؛ او پس از آن كه توسط حسینعلی ـ كدخدای محل ـ پنهانی جسد دخترش را یافته و دفن كرد، سوگند خورد كه تا وقتی انتقام دخترش را از شاهزاده نگرفته باشد از پای ننشیند …

معرفی کتاب

کتاب شاهزاده عقیم (در دو جلد)، در قالب یک رمان تاریخی به توصیف حرمسراهای دوران قاجار می پردازد. این کتاب با عنوان سوگلی حرمسرا (در یک جلد) نیز در ایران منتشر شده است.